Çocuk ve İnsan...

Her insan bir çocuktu aslında...
Çocuklara tecavüz eden,
Çocuklara cinsel istismarda bulunan,
Çocukları köle gibi kullanan,
Çocuklara şiddet uygulayan,
Çocukları, çocukluklarını yaşamadan daha çok kazanmak için karın tokluğuna çalıştıran,
Ve çocuğu çocuk olarak göremeyen daha niceleri...
Hepsi çocuktu.
Çocuk kalamadılar.
Belki de çocukça yaşayamadan insan olmak zorunda kaldılar.
***
Bir insan, bir çocuğa nasıl şiddet uygular!?
Ne beynim, ne de gönlüm bu sorunun cevabını bir türlü bulamadı.
Yıllar önce Beşiktaş'ta bir çocuk ve iki insan...
Biri anne diğeri baba...
Çocuk bu ya, ağlıyor...
Belli ki, bir isteği var ama olmamış...
Anne kızgın.
Baba kızgın.
Çocuk ağlıyor.
Hayatta kendime hakim olamadığım tek şeydir bu durumdaki bir çocuk...
Her istedikleri olmalı çocukların.
Ağlamamalı çocuk!
Dövülmemeli.
Onca acizliği, onca savunmasızlığı ile bir çocuğu dövmek ne kolay değil mi!?
Önce anne olan insan vurdu çocuğa.
Hem de suratına.
O melek kadar güzel yüzüne vurdu anne denilen insan...
Çocuk daha çok ağladı.
***
Beynim zonklamaya başlamıştı.
Başım belaya girecek gibi görünüyordu.
Ben de bu belaya çok hevesliydim.
Bir çocuk ve iki insan önümde yürüyor.
Çocuk ağlıyor.
Anne vuruyor.
Baba çocuğu kolundan tuttu adeta sürüklüyor.
Dönüp elinde sürüklediği çocuğa öyle bir tokat vurdu ki, çocuğun kafası kopacak sandım.
Gözyaşlarıyla karışan sümükleri havada uçuyordu çocuğun.
İki insan kendi yavrularına sokak ortasında alenen işkence ediyor ve diğer insanlar da hiçbir şey olmuyormuş gibi hayatlarına devam ediyorlar.
Ben 'insan olamamıştım' henüz.
İçimdeki çocuk halen dimdik ayaktaydı.
Ve bir lokantanın önündeki kasalardan birinden kaptığım cam su şişesini bütün hıncımla baba olan insan evladının kafasında kırmıştım...
***
Çocuk yine ağlıyordu ama ona işkence eden insan kanlar içinde yere yığılmıştı.
Aradan belki 35 yıl geçti.
Bugün aynı şeyi yine yaparım sanırım.
Çünkü ben halen çocuğum.
İnsan olmuş olabilirim ama içindeki çocuğun yok olmasına müsaade etmeyen bir insan...
Bir insanın içindeki çocuk yaşamıyorsa onunla mezara kadar o insan ''İnsan'' olamamıştır...
Anne babaların çocuklarına uyguladıkları şiddetin boyutunu toplumda hepimiz biliyoruz.
Okula gidemeyip çalışmak zorunda kalan çocukların ustalar ve patronlar tarafından maruz kaldıkları şiddeti de biliyoruz.
Okullardaki, kurslardaki şiddeti de gördük, bildik, yaşadık...
Nasıl bir insanlıktır bu!?
Çocuk bu sonuçta!?
Sana karşılık veremez!
Sen ona bir okkalı tokat vurduğunda o da sana vuramaz.
Bu kadar aciz ve savunmasız!
***
Dövüyorlar!
Sövüyorlar!
Doğurup sokaklara atıyorlar!
Ve
Tecavüz ediyorlar...
Öldürüyorlar!!!
Çocuk ve insan...
Çocuk melektir...
Tertemiz, günahsız, lekesiz...
İnsan!?
Vahşi!
Günahkâr!
Katil!
İnsanlar, çocukları öldürüp; şeytanın askeri yapıyorlar!
***
İdam istiyoruz.
Çocuk katillerine, çocuklara tecavüz edenlere idam istiyoruz.
Suçüstü yakalananlara idam!
Adli tıp raporları ile suçu sabit görülenlere idam istiyoruz.
İdam için yeterli delil olmayanlara ağır cezalar istiyoruz...
Olmuyor, olmuyor!
Yasalar çocukları koruyamıyor!
Çünkü yasaları insanlar yapıyor!
Savaşları insanlar çıkarıyor ama ölenler çocuklar!
Gelir dağılımında eşitsizliği insanlar yapıyor ama çileyi çeken çocuklar!
Eğitimde fırsat eşitsizliğini insanlar yaratıyor ama eğitimsiz kalanlar çocuklar!
Sağlıkta eşitsizliği emperyalist insanlar yaratıyor ama sağlıksız yaşamak zorunda kalan çocuklar!
***
Çocuk ve İnsan...
Ne garip bir haldir yahu!
Her insan önce bir çocukken, insan olduktan sonra çocuklara bunca zulmü nasıl yapabiliyor bu insan denen yaratık!?
Örneğin;
İlk çocuklar...
Habil ile Kâbil!..
Çocuktu ikisi de...
Sonra Kâbil insan oldu.
Kıskanç bir insan oldu.
İçindeki çocuğu yok etmeyen Habil'i kıskandı ve katil oldu Kâbil!
İnsan katil oldu!
Katil insan!
***
Çocuk yaşarsa yüreklerimizde,
Dünya daha güzel olacak.
Öldürmeyin, Tanrı tarafından hepimize lütfedilen çocukluğumuzu öldürmeyelim.
Biz yaşadıkça, beynimizde, gönlümüzde o çocuk hep yaşasın.
Yaşasın ki, dünya daha yaşanabilir bir hale gelsin.
YAŞASIN ÇOCUK!
Yaşasın ki; çocuklar da yaşasın!