İyi insanlar erken ölür!..

Hep öyle deriz.
"İyiler erken ölür!"
Neden erken ölür bu iyi insanlar!?
Çok da güzel bir cevap yapıştırırız bu soruya.
"Çünkü Tanrı onları bizden daha çok seviyor ve erkenden yanına alıyor!"
Oh ne güzel değil mi!?
Vicdanımızı da rahatlatıyoruz böylesine güzel bir bahane ile...
***
İyiler erken ölür, çünkü ulu Tanrımız Allah-ü Teala onu bizden çok sever!
Hadi ulan ordan kerkenez!
İyilerin erken ölmesinde kötülerin hiç mi payı yok?
Hemen Allah'a yıkın günahlarınızın, kötülüklerinizin bedelini.
Nasılsa Allah size şu fani dünyada cevap vermiyor değil mi!?
Ya da siz anlamıyorsunuz Onun verdiği cevapları!
Hani derler ya "Allah'ın sopası var da gözünüze mi sokacak!?"
Bütün kötülüklerinizle binin sırtına iyi insanların, sonra da "Allah" deyin kurtarın o kara vicdanlarınızı.
***
Allah'ın yarattığı en mucizevi varlıklardan biridir insan!
Yarattığı bütün mucizeleri insanoğlunun emrine amade etmiştir.
Çiçekler,
Böcekler,
Ağaçlar,
Hayvanlar,
Balıklar,
Denizler,
Okyanuslar,
Dereler,
Irmaklar,
Hava,
Su,
Toprak...
Aklınızın aldığı ne varsa hepsi insan için, insana dair her şey...
***
İnsan'a olağanüstü meziyetler vermiştir.
Mesela bir kalp vermiştir.
Bir beyin...
Kalp vermiştir ki, insanlar "iyi insan" olsunlar.
"Yaratılanı sevsinler, yaratan ötürü"
Beyin vermiş ki, iyiliklerin kıymetini bilsinler.
İyi olmayı beceremese bile, iyi olabilen insanların yolundan gitsinler, onların kıymetini bilsinler...
Kaç güzel insan çevrenizde kalp ve beyni bu şekilde kullanabilen?
Kaçımız kalbimizden kıskançlık, fesat, fitne gibi kötü duyguları atabildik?
Kaçımız beynimizde tilkilerin barınmasına müsaade etmedik?
Beynimizden kötü düşünceleri kaçımız silip atabildik?
***
"İyi insanlar erken ölür, çünkü Allah onları bizden daha çok sever!"
Elbet sever Allah iyi insanları.
Son kutlu kitabında da öyle buyuruyor "Allah iyilik yapanları sever"
Evet hem de çok sever.
Ve ister ki onlar daha çok yaşasınlar ve kötülere yol göstersinler.
Ama biz yaptığımız kötülüklerle onları yaşamları boyunca her an öldürürüz.
Kin, nefret, merhametsizlik, vefasızlık...
Bu kötü duyguların her biri her an onlar için bir ölümdür.
Öylesine yığılır ki bu ölümler üst üste, artık altından kalkamaz ölümlerin o iyi insanlar...
Musalla da biter bu masal.
Belki de ilk defa "adam" yerine koyar, karşısında el pençe divan dururuz.
İyi bilirdik diye haykırırız.
Yetmez omuzlarımıza alır taşırız.
Son yalamalığımızdır bu iyi insanlara...
Ve o sihirli cümleyi söyleyip kurtarırız vicdanlarımızı:
"Allah onu bizden daha çok seviyormuş!"